The grass grows green again when we believe in the devil

Bardzo piękny cytat, jeżeli pamiętać, że kontekstem jest twórczość Dickensa i "wulgarny optymizm" Dickensa. Dla Chestertona walką ze złem jest nazwanie zła złem, i w tym cytacie chodzi o osobistą pokutę, o post i modlitwę, a nie o ustawianie się w równe szeregi dla walki z wyznaczonym (przez kogo?) wrogiem. Jest kolosalna różnica między nazwaniem zła złem a nazwaniem kogoś uosobieniem zła.

Wings of a butterfly

The bitterness of boyish distresses does not lie in the fact that they are large; it lies in the fact that we do not know that they are small. About any early disaster there is a dreadful finality; a lost child suffer like a lost soul. 

It is currently said that hope goes with youth, and lends to youth its wings of a butterfly; but I fancy that hope is the last gift given to man and the only gift not given to youth. Youth is pre-eminently the period in which a man can be lyric, fanatical, poetic; but youth is the period in which a man can be hopeless. The end of every episode is the end of the world. But the power of hoping through everything, the knowledge, that the soul survives its adventures, that great inspiration comes to the middle-aged; God has kept that good wine until now. It is from the backs of the elderly gentlemen that the wings of the butterfly should burst. There is nothing that so much mystifies the young as the consistent frivolity of the old. They have discovered their indestructibility. They are in their second and clearer childhood, and there is a meaning in the merriment of their eyes. They have seen the end of the End of the World.

G. K. Chesterton, The Boyhood of Dickens [w:] G. K. Chesterton, A selection from his non-fictional prose, London 1970, s. 46

Dotkliwość chłopięcych cierpień nie wynika z tego, że są wielkie, ale z tego, że nie wiemy, że są małe. W każdym nieszczęściu dzieciństwa tkwi przerażająca ostateczność: dziecko, które się zgubiło, cierpi jak potępiona dusza. 

Mówi się, że nadzieja przychodzi z młodością i użycza młodości swych motylich skrzydeł, ale mnie się zdaje, że nadzieja jest ostatnim darem danym człowiekowi, i jedynym darem, nie danym młodości. Młodość to z założenia okres, gdy człowiek bywa liryczny, fanatyczny, poetyczny, ale młodość to także okres, gdy człowiek bywa beznadziejny. Koniec każdego przeżycia jest końcem świata. Lecz moc nadziei wbrew wszystkiemu, wiedza, że dusza przetrwa swoje przygody, ta wielka inspiracja przychodzi do osób w średnim wieku; Pan Bóg trzyma to lepsze wino aż do tej pory. To z pleców starszych panów powinny wyrastać motyle skrzydła. Nic tak bardzo nie zadziwia młodości, jak ta niezbywalna frywolność staruszków. Odkryli już własną niezniszczalność. Przeżywają drugie, jaśniejsze dzieciństwo, i o tym mówi radość w ich oczach. Zobaczyli koniec Końca Świata.