Hrotswita z Gandersheim, zm. ok. 975 r., pochodziła ze znakomitej rodziny saksońskiej. Wstąpiła do klasztoru benedyktyńskiego w Gandersheim, gdzie napisała swoje dzieła: osiem poematów o świętych i sześć sztuk, opartych o Biblię, apokryfach i żywotach świętych, w których idać również wpływ pisarzy starożytnych, szczególnie komedii Terencjusza.
Modlitwa do Chystusa
O laudanda Tuae virtutis gloria Christe [epilog w:] Historia intemeratae Dei Genitricis.
Metrum: heksametr leoniński
Godna czci, uwielbienia jest moc Twoja, Chryste,
Jak przedziwny jest każdy ruch Twojej prawicy,
Twoja wola w milczeniu kieruje wszechświatem.
Któż odważy się godnie zachwycić darami
Twojej wielkiej miłości, lub pieśnią wyśpiewać,
Synu Boga jedyny, podobny do Ojca,
Któryś dla nas uczynił wspaniałe Twe dzieła?
Tyś odwieczny, zrodzony przez Ojca w niebiosach,
Z Jego woli posłany do łona Maryi,
Ludzkie ciało pzyjąłeś, poddawszy się dziejom.
Który świat możesz cały obracać w swej dłoni,
Pozwoliłeś łachmanom owinąć się zgrzebnym.
Nad chmurami zasiadasz na tronie gwiazdzistym,
A do żłobu ciasnego położyć się dałeś.
Który gwiazdom przeróżnym nadajesz imiona,
Krople deszczu policzyć bezbłędnie potrafisz,
Ziaren piasku znasz liczbę na wydmach nadmorskich,
Jak niemowlę bezradne zamilkłeś cierpliwie,
Aby Matki dziewicze ssać piersi z oddaniem!
Nie uszedłeś przed gniewem Heroda z bojaźni,
Ale miłoć jedynie Twe kroki powiodła,
By objawić, że w ciele przybyłeś prawdziwym.
I natychmiast bez zwłoki skruszyłeś kamienne
Serca pogan, choć nikt ich poskromić nie zdołał,
Aby trwałość Królestwa ukazać wiecznego
I znakami boskimi potwierdzić Twe przyjście.
Wszak starczyło Twe słowo, by wieki się stały,
Pieśni wszystkich poetów śpiewają o Tobie.
Od całego stworzenia niech cześć nieustanna
Będzie Ojcu Twojemu i chwała na zawsze,
Że nie zechciał oszczędzić drogiego Mu Syna.
Uwielbienie, potęga i cześć Tobie, Chryste,
Świat, co zmierza ku śmierci, wybawiasz przez wieki
Krwi Swej świętej przelaniem, w jedności z Twym Duchem,
Przez tórego udzielasz nam łaski niebieskiej.
Jakim darem odwdzięczę się Stwórcy mojemu
Za to wszystko, co w mocy swej dla mnie uczynił?
On w miłości swej wierny, pozwala wyśpiewać
Wdzięczność słowem niezdarnym, wszak marna ma sława,
Przeto ponad aniołów niebieskich zastępy
Pragnę szczerą pochwałę nieść Bogu bez końca.
Przełożył ks. Krzysztof Bardski
Muza łacińska. Antologia poezji wczesnochrześcijańskiej i średniowiecznej (III-XIV-XV w.)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz