Horacy, Oda VIII i IX

Book I, Ode VIII To Lydia I charge thee, Lydia, tell me straight      Why Sybaris destroy, Why make love do the deeds of hate, And to this end precipitate      The dear enamour’d boy? Why can he not the field abide,      From sun and dust recede, Nor with his friends, in gallant pride, Dress’d in his regimentals, ride      And curb the manag’d steed? Why does he now to battle disdain,      And fear the sandy flood? Why from th’athletic oil refrain, As if its use would be his bane,      As sure as viper’s blood? No more his shoulders black and blue      By weaing arms appear; He, who the quoit so dextrous threw, And from whose hand the jav’lin flew      Beyond a rival’s spear; Why does he skulk, as authors say      Of Thetis’ fav’rite heir, Lest a man’s habit should betray, And force him to his troops away,      The work of death to share? (Christopher Smart) ***

Księga I, Oda VIII Lydia, dic per omnes Lidio! Na bogi wieczne Powiedz, czemu miłością swą      Chcesz Sybarysa zgubić? Czemu rzucił słoneczne Pole ćwiczeń, gdzie w znoju zwykł      Siłą się męską chlubić? Czemu to dziś mu zbrzydła Jazda konna i zbrojny szyk?      Czemu gallijskich koni Nie chce w twarde wędzidła Kiełzać? Czemu się boi tknąć      Mętnej Tibrowej toni? Czemuż oliwy płynnej Tak się brzydzi, jak jadu żmij?      Czemu to nie ujawni Swojej zręczności słynnej – On, co rzucał za metę dysk      Bronią się parał dawniej? Czemuś go nam ukryła, Jako morskiej Tetydy syn      W głuchej gdzieś żył kryjówce, Żeby rycerska siła Nie poniosła go w krwawy bój      Między trojańskie hufce? (Józef Birkenmayer)

Book I, Ode IX To Thaliarchus      See high Soracte, white with snow      Still more and more a mountain grow,  No can the lab’ring woods their weight sustain, And motionless with frost the sharpen’d streams                                                            [remain      Dissolve the cold, a rousing fire      Upon the social hearts aspire,  And four years old with bountiful design Bring in the Sabine jar the long-expected wine.      Leave to th’immortal Gods the rest,      For when they shall have once supprest  The winds, that on the boiling surge contend, Nor cypress shakes a leaf, nor yon old ash-trees                                                              [bend.      Enquire not of tomorrow’s fate,      And whatsoever chance await,  Turn to account, nor fly from sweet amours, Nor let the dance be shunn’d by such address                                                         [as yours.      While yet your vig’rous years are green,      Nor peevish age brings on the spleen,  By turns the field, the tennis-court repeat, And whispers soft as night for assignations meet.      Now glad to hear the damsel raise      The laugh, that he retreat betrays,  Steal from her arm the pledge for theft dispos’d Or from her finger force, with sham-resistance                                                                  [clos’d. (Christopher Smart)

Księga I, Oda IX Vides ut alta stet nive candidum Spójrz, jak Soraktu szczyt Biało się jarzy w śniegu Rzeki ściął ostry mróz I zatrzymał je w biegu, Las się pod śniegu ciężarem ugina. Nie skąp ognisku drew, Sobie nie żałuj wina, Każ czteroletnie dać Z dwuusznego sabina. To cię, Taliarchu, przed mrozem uchroni. Reszta to bogów rzecz. Ufaj im. Bo, gdy oni Wichry przepędzą precz Z morza wrzącego toni, Nie drgnie już cyprys ni stare jesiony. Troskę o jutro rzuć! Każdy dzień ze spokojem Przyjmij za losu dar, Zapisz na dobro swoje. Baw się Kameną i wiedź korowody, Zanim ci przykry szron Włosy przysypie, młody! Idź na ulicę, w tłum, Zaznaj miłej swobody Schadzek wieczornych przy szepcie tajemnym... Chętnej dziewczyny śmiech Zdradzi ją w kątku ciemnym, Kiedy zesuwasz w dół Klejnot jej naramienny... Niby się wzbrania, lecz opór daremny. (Julian Tuwim)